گمشده در زمان

دانشجو که بودم یه دوست فابریک و صمیمی داشتم به اسم سعید.یه بار سر امتحان کانی شناسی تو سال 84(من مهندسی معدن خوندم لیسانس و این یکی از درس های سه واحدی رشته ما بود که اتفاقا سخت هم بود)تا صبح نشستیم باهم درس خوندیم،درس که چه عرض کنم من خوندم و اون سرش گرم صحبت با تلفن با دوست دخترش بود.صبح که شد سعید خوابش برد و من پاشدم رفتم نون تازه،کره و شکلات صبونه گرفتم و اومدم خونه و نشستیم سر صبونه و من تمام چیزهایی که از دیشب خونده بودم رو برای سعید توضیح دادم و بهش گفتم.رفتیم سر جلسه و امتحان رو دادیم و خوشحال برگشتیم خونه.هفته آینده وقتی استاد نمرات رو اعلام کرد من شده بود 14 و سعید شده بود 17!خیلی عجیب بود؟!مطمئن شدیم استاد آب دوغ خیاری صحیح کرده.من رفتم پیش استادم که خانم هم بود اعتراض کردم.اونم گفت نه اینطوری نیست.سعید از پشت من در اومد و گفت استاد میلاد به من گفت چی هست چی نیست و سر جلسه امتحان هم میلاد به من رسوند مگه میشه!؟استاد که جا خورده بود و توقع این همه صداقت رو از ما نداشت گفت پس تو رو اشتباه صحیح کردم و تو هم شدی 14!!سعید بلافاصله گفت این درست و من رو هم نمرم رو 14 بذارید!استاد که چشماش گرد شده بود نمره سعید رو هم کرد 14 و من و سعید دست تو دست هم و خوشحال از کلاس اومدیم بیرون!حالا چرا اینا رو گفتم،خواستم بگم اون سعید هنوز بعد از نزدیک 17 سال دوستی و این همه سال که ندیدمش چون بچه قم،وقتی بهش زنگ می زنم بر نمی گرده بهم بگه بی معرفت چرا زنگ نمی زنی و اینا،اون می دونه حس قلبی ما چیه و رفاقت ما چه شکلی بود و هس، می دونه بعد مسافت و ندیدن هم دیگه باعث نمیشه رفاقتمون ذره ای بهش خلل وارد بشه و هنوزم عین همون روزها با هم حرف می زنیم تلفنی و قربون صدقه هم می ریم.چون جنس دوستی ما گمشده در زمان...

گمشده در زمان...